Kurban kelimesi Osmanlıca "Takarrub" anlamına gelmekte olup Türkçesi yaklaşma, yakınlaşma anlamındadır, Hz. İbrahim'in oğlu İsmail'i kesmek istemesi de kendi cüzlügünü külliyette mahv etmesi ve bu suret ile tamamiyle zata, visale, Tanrıya

varmak istemesidir.

Halbuki İbrahim, vücudu terk etmeden de visale varılacağına ârif oldu ve oğlunu ve kendini mahv etmekten çekinip elde ettigi bu hakiki visal uğruna maddeten bir Kurban nezr(adak) etti, şimdiye kadar gelen Kurban geleneginin aslı budur.

İbrahim'in arif olduğu gerçek Bektaşilerin "ölmeden önce ölmek" şeklinde açıkladıkları ögretidir.

Maddeten her ne kadar kesilen Kurban olsa da, bu yolda asıl baş koyan talip'in ta kendisidir;

"Aman erenlerim amana geldim
İsmail oluben kurbana geldim
Her ne emrolursa fermane geldim
Gülüm gülistanım seyranım Ali"
 

Bektaşi olmak isteyen Can için de bu mana sebebi ile Nasip erkanı öncesinde bir Kurban nezr edilir. Nasip Erkânı öncesinde Baba, Talip’in kurbanını kestirir.

Bu noktada aşağıdaki nefese işaret etmekte fayda var;
 

Kurbanlar tığlanup Gülbank çekildi

Gaflet uykusundan uyana geldim

Dört kapı sancağı anda dikildi

Üryan püryan olup meydana geldim.

Evvel eşigine koydum başımı,

İçeri aldılar döktüm yaşımı

Erenler yolunda gör savaşımı

Can-ü baş koyarak kurbana geldim.

Ol demde uyandı batın çerağı

Üç adım ileri attım ayağı

Rehberim boynuma bend etti bağı

Koç kurban dediler iymana geldim.

Dört kapu selamın verüp aldılar

Pirin huzuruna çeküb geldiler

El ele el Hak'ka olsun dediler

Henuz ma'sum olup cihana geldim

Pirim kulağıma eyledi telkin

Şâh-ı Velâyete olmuşuz yakim

Mezhebim Ca'fer'üs Sâdık'ül Metin

Allah dost eyvallah peymana geldim

Özüm darda yüzüm yerde durmuşum

Muhammed Ali'ye ikrar vermişim

Sakaahüm hamrını anda görmüşüm

İçüb kana kana mestane geldim.